γραμμένο στο πάτωμα

αστεία είναι όλα
μέχρι που έρχεται
το Οδυνηρό κρατώντας σκεβρωμένο φτυάρι
κι ύστερα φεύγει βγάζοντας 
φτερά πυγολαμπίδας κι απαγγέλοντας 
μ’ ευλάβεια όσα σκεπτόταν ο Μπετόβεν τότε 
π’ αρνήθηκε να γίνει αυτόχειρας και πάτησε το Θάνατο στον 
σβέρκο ανασταίνοντας χιλιάδες χιλιάδων αγέννητους στον αιώνα τον άπαντα –
είχε δίκιο ο μπιλ χικς: αστεία είναι όλα μέχρι που
κάποιος πληγώνεται.  ύστερα γίνονται ξεκαρδιστικά τα πράγματα.
έσχατος κρίκος η σιγή στης ευφυίας την αλυσίδα ειδάλλως βάφεις τα χέρια σου μ’ αίμα 
θαμμένες κάποιου μέλλοντα ενοχές στο ματωμένο του παρόντος χώμα νάρκες
σάρκες ουράνιες σιγοψήνονται στα κάρβουνα ΠΡΟΣΟΧΗ
οι ιδέες παχαίνουν τον εγκέφαλο τόν κάνουνε σιχαμένο τόφαλο. 
οτιδήποτε μου καβλώνει εξοβελίζω πάλι αφιλτράριστο 
μια νιοστή αιτιότητα τη γαιόσφαιρα ενέχει. ας πούμε: υπάρχει 
πουθενά φεμινίστρια μ’ ωραία μεγάλα βυζιά; υπάρχει πουθενά
πολιτικός που δεν υποκρίνεται; (φορμόλη στο ήπαρ) 
πρέπει να είσαι κτήνος χοντρόπετσο για να μη σ’ αρεσει
το καλλιτεχνικό πατινάζ στην τηλεόραση +
οι σοφοί ξέρουν λιγότερα από μια κάμπια ας πούμε οι σοφοί 
μπρόστα στην όμορφη πεταλούδα είναι
καθυστερημένοι στο μυαλό, θεέ μου 
μακάρι να ζούσα στο 1870 
σε μια κωμόπολη στη σκανδιναβία 
να είχα μια λάμπα πετρελαίου και να γράφω για το τί μέλλεται
- τί μέλλεται ρε μαλάκα, ανέκαθεν
οι επόμενοι αιώνες παίζουνε πινκ πόνκ
χρησιμοποιώντας για μπαλάκι τ’ αρχίδια των προηγούμενων...
χιλιάδες φρούδες πλάνες γύρω να διαλέξεις 
τόσο γελοία κι ανισόρροπη η γήινη μακέτα 
κι εμείς ανώφελα πειράματα... 
όποιος ξέρει τί ρόλο βαράει η ευφυία να μου πει και μένα πριν τα τινάξω
χαοφροσύνη κι ενδελέχεια: χιαστί εξισωφρένεια 
μια ομελέτα με λουκάνικα κρεμμύδι κάρυ και ντομάτα
να τρως μαγειρεμένο φαγητό ακούγοντας μποκερίνι: τι θεσπέσια αίσθηση! 
πετάγομαι και μου λέω: ε άντε σκάσε ρε μουρόχαβλε 
τόσο πολύ μπλα μπλα μας σκότισες τον έρωτα
τράβα παίξε playstation μήπως και τερματίσεις ποτέ το silent hill 4 
(έτσι ανάγωγος είν’ ο ενενηκοστός όγδοος εαυτός μου δε σέβεται τίποτα ο μπάσταρδος)  
μυστική ενεργή ενατένιση μιας σπείρας η ζωή και τενεκές ξεγάνωτος
βουίζουνε οι ώρες σφηνωμένες σ’ ωκεάνιο κοχύλι 
ίσως μια μέρα οι οθόνες βγάλουν χέρια και 
γεμίσουν τους χρήστες τους χαστούκια 
ίσως μια μέρα ανεβοκατεβάζουμε 
ναρκωτικά σ’ αρχεία torrent –
λαρυγγισμός στ’ ουρανού τα φρεάτια
οι αριθμοί ψεύδονται με το νόμο, λοιπόν τί να μετρήσω; 
μύγες πετούν λουλούδια φυτρώνουν δελφίνια ορμούν 
διαστημόπλοια εκτοξεύονται 
κι οι άνθρωποι... πάνε κι έρχονται 
στίβοντας τον ολίγο γήινο χρόνο τους 
σε πιθηκόγονο λεμονοστίφτη ματαιοδοξίας
σκέψου να ίπταμαι στην ιονόσφαιρα κρατώντας μια μπουκάλα jack daniels 
και να μη με νοιάζει τίποτα – ούτε καν ο πούτσος μου (...)
ομιλούντες πτερόσαυροι του ύπνου μου σε σκωτσέζικο παραλλήρημα  
αν και μόνο αν τότε και μόνο τότε + 
ο άλλος δε μπόρει να καταλάβει πως γίνεται λέει 
να είμαι απολίτικος πως ανέχομαι λέει 
την ανισότητα και την αδικία...
ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ πάρτο χαμπάρι ρε γκασμά!
- μη φωνάζεις βρε αγόρι μου και πάθεις τίποτα. αφού το ξέρεις 
είσαι σχιζοθυμικός. βάλε παίξε silent hill κι άραξε... 
από τον αφαλό και πάνω ρίλκε
από τον αφαλό και χάμω ρομπότνικ
η πλέμπα δεν έχει ψυχή +
η ελευθερία γλαφυρό του Χάους υποσύνολο
μπρος γκρεμός και πίσω φλέμμα – τι σόι ποίηση θα 
γράφουν οι πρώτοι κλονοποιημένοι ποιητές; 
ένοικοι είμαστε στη γήινη μακέτα 
πληρώνουμε το αιώνιο με στιγμές κι όταν ζητάμε ρέστα 
ένας αμίλητος γελάει με δρεπάνι
στο τέλος κουβεντιάζουμε για το πως η πράξη 
είν’ απόσταγμα θεωρίας μα ξάστερα 
οι ζωντανοί χαλάνε την εικόνα
μην ερωτάσαι
εγώ από συνήθεια 
σημαδεύω τ’ άστρα με σφεντόνα –

μακάρι ρε παιδιά να ήμουν γεωσκώληκας.